-
1 spal|ić1
pf — spal|ać impf Ⅰ vt 1. (zniszczyć ogniem) to burn [listy, notatki, gałęzie, śmieci]- doszczętnie spalić zdobyte miasto to burn the conquered city to the ground- z zemsty spalił dom sąsiada out of revenge he burnt his neighbour’s house- z zemsty spalił sąsiada pot. out of revenge he burnt his neighbour’s property- Jana Husa spalono na stosie Jan Hus was burnt at the stake- taktyka spalonej ziemi scorched earth tactics2. (na ogniu) to burn [pieczeń, garnek]; (żelazkiem) to scorch [ubranie]- twarz spalona słońcem a. od słońca a sunburnt face3. (zniszczyć) to blow [bezpiecznik]; to burn out [silnik, żarówkę]- spalić sobie włosy farbą to scorch one’s hair with hair dye4. (zużywać) [silnik, piec] to consume, to use up [benzynę, ropę, węgiel] 5. Biol. [organizm] to metabolize [substancje pokarmowe] Ⅱ spalić się — spalać się 1. (wyżywać się) to give one’s all książk.- spalać się w pracy to give oneself entirely to one’s work2. Biol. to burn Ⅲ spalić się 1. (spłonąć) to be burnt- budynek spalił się do cna the house was burnt to the ground- spalili się zeszłego lata last summer their house was burnt down2. (przepalić się) [bezpiecznik] to be blown; [silnik] to be burnt out 3. (zostać wysuszonym) [potrawa] to be scorched- trawa spaliła się od lipcowego skwaru the grass was scorched by the July heat4. pot. (zostać zdekonspirowanym) [kryjówka] to become hot pot.■ spalić się ze wstydu to burn with shame- spalić dowcip a. kawał to kill a jokeThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > spal|ić1
См. также в других словарях:
spalić — dk VIa, spalićlę, spalićlisz, spal, spalićił, spalićlony spalać ndk I, spalićam, spalićasz, spalićają, spalićaj, spalićał, spalićany 1. «unicestwić, zniszczyć coś (rzadziej: zabić kogoś), poddawszy działaniu ognia; pot. zniszczyć komuś mienie… … Słownik języka polskiego
przepalić — dk VIa, przepalićlę, przepalićlisz, przepalićal, przepalićlił, przepalićlony przepalać ndk I, przepalićam, przepalićasz, przepalićają, przepalićaj, przepalićał, przepalićany 1. częściej dk «zniszczyć coś płomieniem, ogniem, uszkodzić przez… … Słownik języka polskiego
wypalić — dk VIa, wypalićlę, wypalićlisz, wypalićpal, wypalićlił, wypalićlony wypalać ndk I, wypalićam, wypalićasz, wypalićają, wypalićaj, wypalićał, wypalićany 1. «zniszczyć coś ogniem, żarem, wysoką temperaturą; spalić do ostatka; także: paląc wydrążyć»… … Słownik języka polskiego
zrąbać — dk IX, zrąbaćbię, zrąbaćbiesz, zrąb, zrąbaćał, zrąbaćany zrąbywać ndk VIIIa, zrąbaćbuję, zrąbaćbujesz, zrąbaćbuj, zrąbaćywał, zrąbaćywany 1. «rąbiąc odciąć, oddzielić coś od podstawy; ściąć» Zrąbać drzewo. Zrąbać z dachu sople lodu. 2. tylko dk,… … Słownik języka polskiego
